by Αντρέι Κοτσεργκιν
Ιδού οι τρεις “απαράβατοι” κανόνες συμπεριφοράς μέσα σε μπάρ :
Α. Never underestimate your opponent.
Β. Take it outside. Never start anything inside the bar unless it’s absolutely necessary.
Γ. Be nice.
Ο “νομοθέτης” είναι ένας άντρας με σκιερό παρελθόν που εργάζεται ως “μπράβος” σε χλιδατο Club της Νέας Υόρκης και ακούει στο όνομα Dalton.
Μία νύχτα ένας επιχειρηματίας προσεγγίζει τον Dalton και του προσφέρει “μεταγραφή” στο “γραφικό” Jasper, της πολιτείας Μιζούρι, ώστε να δουλέψει σαν μάνατζερ / μπράβος στο δικό του κωλομπαρο.
Με το που περνάει την πόρτα του “Double Deuce” o Dalton συνειδητοποιεί ότι ο Αμερικανικός Νότος ΔΕΝ είναι και τόσο “φιλόξενος”…
“The dancing’s over. Now it gets dirty.”
Παρά το γεγονός ότι ο Patrick Swayze θυσίασε μερικά πλευρά , ένα γόνατο και τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο PREDATOR το δύο, για τις ανάγκες μίας Fighting σκηνής οι κριτικοί των 80s δεν εκτίμησαν τον κόπο του.
Σε σκηνοθεσία Rowdy Herringhton και με την σφραγίδα του τιτάνα Joel Silver στην παραγωγή το ROAD HOUSE χλευάστηκε από την πλειοψηφία των κριτικών και σημείωσε μέτρια επιτυχία στο Box Office, του 89. Ενώ και ο θεσμός των Χρυσών Βατόμουρων το “κέρασε” αρκετές ατιμωτικες υποψηφιότητες.
Και όμως αργότερα όταν η ίδια ταινία “απέδρασε” στο VHS , τις τηλεοράσεις και λοιπά Home Media κατέληξε να βγάλει κέρδη που σήμερα ξεπερνούν τα 200 εκατομμύρια δολάρια !
Πίσω στα 80s κάθε μπαμπάς ή επίδοξος “macho” εργένης είχε μία κόπια του ROAD HOUSE, κάπου στο σαλόνι του. Η, So Bad, it’s Good κληρονομιά αυτής της ταινίας ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Επίσης απέκτησε ένα 00s και Straight to DVD “sequel” αλλά και ένα, απρόσμενα τίμιο, φετινό remake.
Η συμμετοχή και η ερμηνεία του Swayze στο ROAD HOUSE μπορεί να τράβηξε χειρόφρενο στην καριέρα του αλλά που να με πάρει ο πρωταγωνιστής πλάθει εδώ έναν από τους πιο Cool και ταυτόχρονα αστείους αντιήρωες του 80s Action σινεμά ! Ο Dalton του είναι ένας “ηθικός” άντρας που κάνει μία δουλειά που συνήθως απαιτεί την εφαρμογή ανήθικων μεθόδων ενώ παράλληλα κρύβει μέσα του εξαιρετικά βίαιες και επικίνδυνες παρορμήσεις και Skills. Στο πλευρό του έχει τον Sam Elliott , σε ρόλο βετεράνου μπράβου / μέντορα και οι δύο ηθοποιοί χτίζουν αξιοζήλευτο Bromance.
Ένα, φευγαλέο πέρασμα κάνει ο Keith David , σε ρόλο μπάρμαν. Έχοντας ως στοιχείο τους εναρκτήριους τίτλους θα υποθέσω ότι αρχικά είχε περισσότερο screen time αλλά τελικά οι σκηνές του “έφαγαν πόρτα” στην αίθουσα του μοντάζ. Φημολογείται ότι η αρχική κόπια την οποία παρέδωσε ο σκηνοθέτης ξεπερνούσε σε διάρκεια τις τρεις ώρες !
Η Kelly Lynch επιτελεί κλισέ ρόλο “Love Interest” και “Damsel in Distress“. Τον αρχι~κακό της ιστορίας υποδύεται ο Ben Gazzara, που μοιάζει να κάνει επίκληση στα πνεύματα στερεοτυπικων και ολότελα μοχθηρων Villains που κάποτε στελέχωναν τις παραγωγές της διαβόητης THE CANNON GROUP.
Σε ρόλο Henchman / “αριστερού χεριού” δεσπόζει… αυτός ο τύπος !
Αν το TANGO & CASH είναι η πιο “Gay Action Ταινία των late 80s” τότε το ROAD HOUSE σίγουρα κρίνεται ως η πιο…”Bisexual” !
Ο ήρωας ενώ ξεκάθαρα δείχνει την προτίμηση του στις γυναίκες ( ειδικότερα αυτές που έχουν πτυχίο ιατρικής ) ταυτόχρονα έχει πάρε ~ δώσε με άλλους άντρες που ξεκάθαρα τον λιγουρευονται.
Ο ανταγωνιστής του είναι ένας πλούσιος και έκφυλος Hillbilly που αφιερώνει αρκετή ώρα ώστε να τον χαζεύει ενώ κάνει “κατα” , ημίγυμνος και μπροστά σε μία λίμνη…
Ο “μπράβος” του ανταγωνιστή σε όλη την διάρκεια της ταινίας εκδηλώνει την επιθυμία του να “παλέψει” με τον Dalton. Αρχικά νομίζεις ότι πρόκειται για ακόμη μία ακόμη επίδειξη 80s machilas.
Αλλά όταν τελικά έρχεται η ώρα για το τετ~α~τετ τους ο Κάκος μας καθιστά επιτέλους ξεκάθαρες τις προθέσεις του…
“I used to f*ck guys like you in prison.”
Για να μας ρίξει στάχτη στα μάτια αλλά και για να καταστήσει την ταινία του ακόμη πιο “πιασαρικη” ο σκηνοθέτης γυρνάει μία γραφική σεκάνς αερογαμησιου ( ανάμεσα σε Swayze και Lynch ) που έχει τον ατελείωτο. Ο θρύλος λέει ότι λόγω της απειρίας του ο σκηνοθέτης δεν ήξερε πως να χειριστεί τον ερωτισμό και πότε να σταματήσει την σκηνή και κατά συνέπεια οι δύο ηθοποιοί την “αυτοσχεδιασαν” !
Σε μία άλλη σκηνή ο σκηνοθέτης βάζει την “τσουλα της κωμόπολης” να κάνει στριπτίζ μέσα στο κακόφημο μπαρ αλλά ο …”ηθικά ακέραιος” Dalton την σταματάει !
Στο Action σκέλος έχουμε άφθονο βρωμοξυλο, μέσα και έξω από το μπαρ, αλλά και “πολεμικές τέχνες” βγαλμένες από τις ιερές σελίδες του…”Bullshido“. Δεν απουσιάζουν το πιστολιδι και τα μαχαιρώματα αλλά και μία σκηνή καταστροφής όπου ένα Monster Truck προκαλεί ΜΑΚΕΛΕΙΟ μέσα σε αντιπροσωπεία αυτοκινήτων ! Σταδιακά και παρακινούμενος από την πίεση που του ασκούν τα Καθάρματα ο Dalton παραμερίζει τους “κώδικες τιμής και ηθικής” του και καταφεύγει στην κτηνωδία. Ο μετρητής των Kills καταγράφει μόλις επτά απώλειες αλλά η μεταμόρφωση του “ηθικού και χαμογελαστού μπράβου” σε “φονικό Κτήνος” με αιφνιδίασε ευχάριστα.
Το ROAD HOUSE εφαρμόζει νεο~γουέστερν ύφος ( με τα ονόματα ορισμένων χαρακτήρων να είναι παρμένα από προσωπικότητες της Άγριας Δύσης ) αλλά ανάβει και τις ταμπέλες του νεο~νουάρ σε κάποιες σκηνές. Τα Stunts είναι μάχιμα και οι πρωταγωνιστές τα έκαναν “προσωπική υπόθεση“. Αναπόφευκτα δεν έλειψαν και τα ατυχήματα. Ο Swayze μάλλον πίστευε ότι γυρνάει μία πραγματικά “μεγάλη” ταινία και εκτός από το κορμί του πρόσφερε και την φωνή του , για τις ανάγκες δύο τραγουδιών που στελέχωσαν το soundtrack ! Η μεγαλύτερη πάντως “θυσία” που έκανε ήταν να αδειάζει ολόκληρα κουτιά Hair Spray στο κεφάλι του ώστε να επιτύχει την…”εμβληματική” χαίτη του Dalton !
Και φυσικά έχουμε και ένα, θρυλικό πλέον, FATALITY !
Ιδού λοιπόν η κορυφαία αναμέτρηση… χαίτη με χαίτη στην ιστορία του σινεμά !
Η σκηνοθεσία θυμίζει την “ποιότητα” Action παραγωγών της CANNON. Το ξύλο, η machιλα και το οφθαλμολουτρο καταλήγουν να παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο.
Ενώ ο Swayze πετάει ατακαρες λες και είναι “σφηνάκια” :
Steve: Being called a co*cksucker isn’t personal ?
Dalton: No. It’s two nouns combined to elicit a prescribed response.
Steve: What if somebody calls my mama a whor* ?
Dalton: Is she ?
Λαμπρά… ηλίθιες… είναι οι σεναριακές πινελιές που προσδίδουν “βάθος” στον αντιήρωα. Πχ η άχρηστη πληροφορία της προβολής είναι ότι ο Dalton έχει “διδακτορικό στην φιλοσοφία” ! Ειρωνικά η δική του “φιλοσοφία” μεταφράζεται σε διαλυμένα κωλομπαρα, μώλωπες, σπασμένα άκρα, πτώματα, στο να αρνείται την παροχή αναισθησίας και στο να κάνει μόνος του ράμματα, στον εαυτό του.
Διαολε το μοναδικό πραγματικά χρήσιμο “πτυχίο” που έχει είναι το ιατρικό του ιστορικό, που προφανώς είναι τίγκα στον σωματικό πόνο.
Ναι, ο Dalton μπορεί να κριθεί σαν ένας “Μεσσίας” που συστηματικά θυσιάζει σώμα και ψυχή για λογαριασμό της νυχτερινής μας ψυχαγωγίας, αρχικά τουλάχιστον και στην συνέχεια για χατίρι μίας ολόκληρης κοινότητας !
Η βασική θεματολογία, φαντάζομαι, μεταφράζεται στο ότι είναι “οκ” το να επιλύει κανείς τα προβλήματα του αλλά και των συμπολιτών του καταφεύγοντας σε πράξεις ωμής βίας. Και μάλιστα στο φινάλε να ανταμειφθεί με “Happy Ending” !
Όλα τα παραπάνω τα συνοδεύει ένα από τα πιο γαμάτα soundtracks των 80s.
Όπως και το TANGO & CASH έτσι και το ROAD HOUSE ήταν η… κατάλληλη … ακατάλληλη ταινία ώστε να κάνει το Action σινεμά την μετάβαση του από τα υπερβολικά 80s στα εξωφρενικά 90s και παράλληλα να αποτελέσει μία φιέστα / εξύμνηση του είδους.
Κοιτώντας πίσω στα 80s μπορείς να βρεις ένα σωρό “κακές” Action ταινίες αλλά ελάχιστες είναι τόσο ψυχαγωγικά “κακές” !
Ακριβώς όπως ένα κακόφημο κωλομπαρο έτσι και το ROAD HOUSE σου σερβίρει , δίχως μεζούρα, machιλα και κάθε λογής “βρώμικα” θεάματα, δίχως να σε κρίνει ή να σου ζητάει “τον λογαριασμό” στο τέλος.
“My way… or the highway.”
~ Dalton
Σημείωση : Για άμεση πρόσβαση στο περιεχόμενο μας και στήριξη σας προσκαλώ να κάνετε συνδρομή στο 🦇 Patreon 👇
